FRIED BOURBON (B)
Ace Cafe Rumst - november 11, 2007

Website Org: ACE CAFE RUMST
Website Artist:Fried Bourbon (B)

Review:witteMVS
Photo:Freddy B

Zondag, late namiddag, dus tijd om een pintje te gaan pakken in 't Ace Café. We krijgen er ook nog Fried Bourbon bij. Blues zowaar, in het mekka van de rockabilly. En gratis, zoals altijd in dit café, op de koop toe (bemerk de tegenstrijdigheden in voorgaande zin). Zo zie je maar; never say never; alles kan, zelfs blues in Rumst. De buren zullen ook blij geweest zijn, dat het er eens wat minder hard en luid aan toe zou gaan, alhoewel.

Ik heb dit jaar al verschillende keren het ontzettende genoegen gekend Fried Bourbon te mogen meemaken, met Gene Taylor, of zonder, met Roland of zonder hem. En ik vind ze met den dag beter.

We mogen voorzichtig stellen dat onze Roland deze jongens min of meer ontdekt heeft, én vooral erin geloofd. En terecht. Fried Bourbon is België’s jonge hoop in bange bluesdagen. Ongeveer sinds het jaar ’95 van vorige eeuw dwalen ze over de crossroads en hebben in die tijd hun sound gesmeed. Ze weten waar ze mee bezig zijn en ik ben blij dat ik dat ook mag meemaken. En dan nog zo dicht bij huis ook. Dit eigen geluid van de jongens manifesteert zich op hun, eerder dit jaar uitgebrachte, CD « Boogie Blend Blues » in volle glorie. De titel dekt de lading, een mix van blues en boogie, maar zelfs tango en west coast vind je op deze schijf. In een Fried Bourbon kleedje gehuld. Kopen ! zeg ik, in plaats van je een zoveelste heruitgave van «All of them 33 of Robert Johnson» aan te schaffen.

In het Ace Café is het volk ondertussen aan het binnenstromen en gezien de klok achten heeft getoeterd, wordt de band op de bandstand genodigd. Direct de beuk erin met « Go Ahead » met die vettige gitaarsound uit Tim Ielegems ouwe Harmony. Als je je ogen sluit hoor je Junior Watson, maar dan zonder tjapka onder de kin. Dit zit volledig goed. De juiste klank. In « Seven Months » zit de exacte boogie-feel. Hooker en Canned Heat, die van Bob Hite dan wel. In « Lushhead » dezelfde feeling. Schuun. Dit zijn zo van die momenten dat ik wat graag in dergelijke band zou spelen. Daydreams. Wacht, dit was geen song.
Bass en drums van respectievelijk Patrick Houthooft en Jurgen Claes, houden de songs strak, zoals het hoort, geen gerommel, tempo-clean, geen speld tussen te krijgen. « Streamline Baby» betaalt een klein beetje tol aan Jimmy Reed en diens gitarist Eddie Taylor. Die lazy backbeat weet je wel…
We krijgen ook een beetje North Mississippian Hills trance R.L. mee met « Same Old World ». Dees mannen kennen hun wereld.

In de voetsporen van Lester Butler.

‘t Is godverdomme een straffe uitspraak, maar ik blijf er met heel mijn persoon achterstaan. De Steven Troch heeft hoe langer hoe meer het timbre en de zang frasering van de diepbetreurde Lester Butler. Ik durf zonder dralen de uitdaging aan te gaan. Bezit je de laatste CD van Fried ? En heb je tevens « 13 » van Butler in je verzameling ? Heb je ook nog eens twee CD spelers in je PC ? Begin er dan maar aan en mix « Seven Months » van Bourbon en « So Low Down » van Lester maar eens door mekaar !!! Wel, wel, wel…shit verdomme. De nieuwe Butler noemt Troch en is niet uit het slijk van de Missippi opgestaan, maar uit de moor van de Dijle.
Goh, ik kan hier nu nog zo een eindje doorgaan, maar dan ga ik misschien lyrisch gaan worden. Ze hebben zowat alle nummers gespeeld van hun laatste CD, allemaal van eigen uitvindsel. Ook de mooie tango «Blue Picasso Night » mocht in het café weerklinken en niet te vergeten «Poontang » en wat dat betekent moet je hen maar eens zelf vragen.

Aan alle schone dingen komt een vroegtijdig eind en Fried Bourbon gaat de ether uit met het toepasselijke «We Gotta Go».

Een gesprekje met Tim en Steven leert me dat ze werken aan nummers voor een nieuwe CD. En dat ze er al aardig wat bij mekaar geschreven. Om daarbij te gaan beweren dat de nieuwe imminent is, zou wat voorbarig zijn. Ze willen hem graag terug met Roland aan de knoppen inblikken. En daarvoor moeten ze de man natuurlijk eens in zijn geheel aantreffen en dat het pas geeft. Kunst laat zich niet dicteren. Ik kan bijna niet wachten tot ze uit is. We hebben hier vanavond al een voorproevertje van de nieuwe gekregen, « That’s Allright » en da twas het inderdaad.

Chris van Ace, da hedde gaa goe gezien,man. Blues in Rumst. En ‘t beste was goed genoeg. Houden zo. Ons Eva zou zeggen : Gulle zet wel hhhieejlll goe bezig zenne.

witteMVS